Como recordo.. ler "La ciudad y los perros" de Mario Vargas Llosa

Recordo que tiña este libro sinalado como lectura pendente, pero por distintas razons esa lectura foi aplazada. Mario Vargas Llosa, non suscitaba en min o desexo inevitable de lelo. Lera alguns artigos seus e non me apaixoaran, tamen seguira un pouco o seu ideario e non acababa de ubicalo.. pero esta vez si, decidin afrontar a lectura de "La ciudad y los perros". Dende o inicio, lembreime da lectura de "Cien años de soledad". Achegaste a unha maneira de escribir moi recoñecible, nun español latinoamericano, cheo de palabra case descoñecidas e de uns dialogos intensos que transmiten ata una maneira de comunicarse totalmente diferente. "La ciudad y los perros" sumerxete nun esceario acorde coas palabras e as frases, cheo de matices, atropelado, onde o autor te zarandea para arriba e para abaixo de dereita a esquerda e ti deixaste levar como narcotizado polas palabras... asi vai desgrananse a trama e asi vas coñecendo parte de Peru, de Lima, dos seus habitantes, do seu xeito de vivir, do seu clima... a medida que te achegas o final, o libro muda, para convertirse nunha historia de amores, desamores, lealtade, honor e moita miseria humana... non podo dicir que a lectura de "La ciudad y los perros" me apaixonara, pero si estou seguro que algo me deixou como lector e que Mario Vargas Llosa si confirmou o porque do Premio Nobel, pois ten algo único como escritor que so a el lle pertence.

Como recordo ler.. "El Director" de David Jimenez

Recordo que casualmente empecei a seguir un podcast "The Wild Project". Vas fiando entrevista tras entrevista e asi cheguei a de David Jimenez, corresponsal de El Mundo durante moitos anos. Atraido polas suas vivencias e sobre todo pola sua corta experiencia como Director de El Mundo, decidinme a ler a sua obra "El Director". O libro e ameno e facil de ler, nel vaise detallando como un periodista-reporteiro de raza, con vocacion, acaba convertindose por sorpresa en director de El Mundo. Deixase atrapar por o cargo como un iluso, guiado por esa vocacion de periodista integro que confia no periódico como arma de cambio e principal garantía da Verdade. No libro David Jimenez detalla as entrañas do poder en España. Unha España corrupta onde non hai separacion de poderes e todo se move por unha cadea de favores, orquestada por non mais de 100 homes que manexan o seu antoxo o camiño do pais. Calqueiro atisbo de resistencia acaba sendo acalado por un sistema implacable... evidentemente so se dan datos probados e xulgados pero si se insinua un mundo confuso e preocupante.

Como recordo... cronoloxia dunha lesion de David con 12 anos

Recordo que nesa epoca, gustabame anotar como se desenrolaban as cousas e non interceder nelas para aprender como proceder. Recordo que David xogara un Torneo en Ural o 27 de Decembro. Nos primeiros minutos da final levou un golpe na parte interior do tobillo esquerdo, que nas suas palabras foi moi doloroso "papi, llore mas que nunca" iso no impediu que voltara a xogar os ultimos minutos. Chegou a Vigo dolorido, pero sin coxear moito. O dia seguinte comentaronos de ir A Madroa para que lle votaran un vistazo. Recordo, que deixas o neno na entrada, el entra, atendeno e a comunicacion cos pais e inexistente. Resultado, tobillo vendado e inmobilizado... eu asinto e a esperar. O dia 1 de xaneiro e o dia marcado para retirar a vendaxe. Resultado, derrame e algo inflamado, con esta alarma pides outras opinions, golpe e pequeno esguince... eu sigo pensando que sería bo algun antiinflamatorio para baixar a inflamacion e a dor e asi canto antes poder masaxear a zona e adelantar a recuperacion.. como non entendo, seguimos agardando.. o neno no club no no voltan a ver ata o dia 8 que escomenza a entrenar.. chegado o dia, mais derrame e algunha molestia.. resultado sigue sin entrenar... Recordo que en ningún momento quixen acelerar o proceso de recuperacion, pero si voto en falta algo mais de comunicacion, e penso, algo mais de personalizacion na atencion do problema.. semella todo funcionar a rodillo, mala praxis para a atención dun paciente.. de feito, despois da ultima revision un venres, decidiuse que non xogase e posiblemente o próximo martes voltaría a xogar. Asi foi, o neno chegou foi directamente a entrenar, cando o loxico que algúen lle votase un vistazo e determinase que estaba apto, avisandolle o entrenador .. en fin...

Como recordo ler.. "Territorio Comanche" de Arturo Perez Reverte

Recordo que algunha que outra vez estivara tentado a ler este libro, atraido por a temática, intentar atopar un porqué da Guerra dos Balcans e por outra parte descubrir algo maís sobre un escritor con tanto exito como criticas dispares. Por ver, non cheguei a ver a pelicula que recreo o libro. Con Arturo Perez Reverte, tiña opinions encontradas, certa atraccion polos amplios coñecementos que semellaba ter e por outra parte certo rechazo a sua actitude provocadora e algo propotente. A súa aparente independencia, chocaba cunha certa falta da mais minima humanidade.. Decidinme polo libro despois de escoitar algun larga entrevista que lle fixeran no programa de Youtube "The Wild Proyect". Recordo que "Territorio Comanche" e un libro que se lee rápido, onde o autor en terceira persoa relata as suas vivencias na Guerra dos Balcans salpicandoas de outra vivencias noutras guerras. Por momento semella que se esforza en reforzar ese sentemento de alonxamento de sentementos tan humanos como a compaixon, tomar partido etc.. manten una postura neutral onde como reporteiro e un mero contador de realidade, recreandose no sufrimento de outras persoas e vendendo esas imaxes da miseria e sufrimento sen o mais minimo pudor.... e outra cara do Ser humano. Penso que o libro, poderia ser un periódico con capitulos, falto de fotografias, etc.. pouca cousa...

Como recordo ler... "Presencia e Poder" de Enrique Llado

Recordo que como, outras tantas veces, hai libros que estan agardando por ti. Semella que algunha forza extraña te vai achegando a eles dun xeito insospeitado. "Presencia e Poder" de Enrique Llado, foi regalo de un amigo, deses amigos que nunha etapa da tua vida compartiron algun tempo contigo, mais ben pouco, pero o cal lembras con cariño, por iso decides consideralos amigos. Con Alberto Cameselle compartira Instituto e amigos comuns, nunca tiveramos mais ala de unha amigable relacion e cecais compartiamos a mesma sorrisa e un xeito semellante de enfrentarnos o dia a dia. Por iso, cando a vida nos volveu a xuntar, mais de trinta anos despois, retomamos a conversa co mesma actitude que a deixaramos fai mais de trinta anos. Eu vendinlle un coche e el regaloume "Presencia e Poder" guia na que se apoiaba dia a dia. O libro e profundo, de releer, vaite cautivando pouco a pouco, tratando de reconducir os porques na nosa existencia e guiandonos polos camiños que nos permitan exercer o Control sobre a nosa vida. Libro moi recomendable.

Como recordo..os 23 anos de Sergio

Recordo con satisfaccion esa etapa.. el mesmo, pouco a pouco atopara un porque para ir buscando o seu camiño. Decidira preparar oposicions para bombeiros, e estaba metido de cheo no reto. O seu dia a dia era intenso. Madrugaba, 7:30 aprox, estudiaba, entrenaba, piscina ou ximnasio, estudiar, comida, estudiar, academia, entrenar... cenar, descanso .. dia tras dia, incluso fin de semana.. na mesma onda que a sua parella. Cando atopas ese punto de madurez e equilibrio non hai reto que se resista, asi foi capaz de sacar todos os carnets de conducir posibles para sua idade, incluso de barco... agora so queda agardar un pouco de sorte e acerto cando a oposicion se presente... e sobre todo a constancia e intelixencia para buscar a mellora se os resultados non son os agardados nun primeiro momento... o 15 de Decembro toda Ferrol ¿???

Como recordo .. os inicios de David Tempada 2023 - 2024

Recordo que todo ia seguindo unha evolucion natural. Eu buscaba informacion por todas partes e escoitaba con atencion a aqueles que estaban inmersos no mundo da formacion deportiva. Recordo que a idea que mais me cautivaba ela aquela que incidia en que o xogo e a mellor ferramenta de aprendizaxe, que todo aquilo que aprendemos nun entorno de xogo, de disfrute con paixon, queda cincelado nos mais profundo do noso subconsciente, corazon, memoria ou como lle queiramos chamar. E van ser esas fontes as que regaran a nosa creatividade, a nosa personalidade.. cando todo se iguale e teñamos que dar o mellor de nos mesmos para diferenciarnos. David ia avanzando un proceso normal, atopando el mesmo a saida dos retos que se ía atopando no dia a dia... neste momento estaba no proceso de acaparar protagonismo, de querer o balón, de disfrutalo (de por momentos sentir esa electricidade que sentia Billy Elliot), quizas pecando de indivualismo pero probando onde estan os seus limites, practicando recursos (ruleta, bicicleta, saida con ambas pernas...), crecendo para o futuro... chegaran rivais duros que pondran a proba ata onde esta capacitado e canto mentalmente esta preparado para superar a frustracion de que non saian as cousas o as dubidas tras un erro o non sentirte capaz... veremolo como o xestiona. De igual xeito vai ter que lidiar coa presion elexir un camiño propio e de querer camiñalo... as veces a incomprension dos que nos se atreven a facelo ou non identifican o camiño porano en dificultades...

Como recordo .. unha fin de semana en Celanova

Recordo que de cando en vez recibia un agasallo de Rusticae. Eran uns vales para canxear en estancias en Hoteis sigulares pero que moitas veces complicaba a sua utilizacion pois non daban moitas opcions. Por casualidade e por recente apertura apareceu unha opcion en Celanova no Hotel Acouga, recen inaugurado. Algo receloso aceptei o plan de Isabel, todo cadraba, eu xogaba en Arbo, e David o dia seguinte frente o Xuventude Ourense. Recordo que estos dias facia sol, pero as temperatura baixaran e co cambio de hora as 18 horas xa era noite. Conducimos despois do partido a traves da noite pecha, dende Arbo a Celanova. Chegamos o redor das 8, cruzamos a Praza Principal guiado polo navegador do coche ata chegar a Rua Emilia Pardo Bazan diante do Hotel, ante a extrañeza dos viandantes, pois creo que a circulacion de automoviles estaba proibida. O Hotel era un edificion centenario maravillosamente restaurado, cun gusto exquisito. Tratando de conservar os seus orixen, utilizando madeira de castaño e carballo, conservando a pedra.. etc, etc.. a gama de colores era moi homoxenea e transmitia equilibrio.. as habitacions cada unha adicada unha palabra dun poema dun dos escritores nado en Celanova.. etc..etc.. reservaramos para cear na Taperia A Esmorga, ben .. tomamos unha croquetas de choco, mexilons tigre e solomillo de ternera, uns postres caseiros ricos e unha botella de Ribeiro Ramon de Casar.. disfrutamos da cena, nun ambente calido destes que che abren o corazon, asi que, disfrutamos de David, que acomadado e lexos do axetreo do dia a dia, abriuse a nos para contarnos as suas opinions e inquedanzas. Daste conta do mal deste mundo actual que deixamos que nos secuestre e nos alonxa de todo e de nos mesmos. A noite estaba fresca, asi que nos retiramos o Hotel a disfrutar do descanso. Erguemonos cedo para baixar a desaiunar con calma.. moi rico desaiuno, con mimo, fresas, piña, melon... etc.. varido de pans... David tomou ovos con beicon.. todo rico e servido en louza escollida con mimo.. asi diriximonos hacia a Igrexa do Mosteiro para oir misa.. a Igrexa impresiona, polo amplia, pola sua ornamentacion, polos sillares de madeira, polas suas xentes...atopaste co pasado.. decidimos acudir a visita guiada o Mosteiro.. foi unha gran decision.. estes dias Celanova estaba loitando por ser o pobo elexido no concurso de Ferrero Rocher.. a guia que me atendeu na oficina de turismo era un digna embaixadora... recorrido que fixemos con ela foi apaixonado, cheo de datos e de emocion para tranmitilos...Celanova e única, e raro que un Mosteiro este no medio do pobo, isto fai que sexa un elemento vertebrador e de uso popular. Quero facer un apunte personal: na miña opinion aqueles pobos que poideron gozar na presencia do clero entre eles desenrolaron un grande espiritu cultural, asi se entende que Celanova lle dera a Galicia a flor y nata dos seus escritores, moitos musicos e terra de canteiros.. San Rosendo regaloulle a comarca un edificion único, que sirve para albergar o instituto e outros usos, un claustro como lugar de reunion, paseo, actividade cultural.. etc.. a Capilla de San Miguel, as diferentes estancias.. aquel recordo como carcere de Celso Emilio Ferreiro, o Organo maxestuoso.. aqueles petalos caindo dende a su cuspide de 36 metros sobre os que reciben a primeira comunion etc.. todos os secretos agochados, ou parte deles que foron descubertos pola guia... a vida sempre te devolve as imaxes da tua infancia.. creo recordar a imaxen dunha pelicula sobre a Cidade do Muchachos de Spencer Tracy na que os nenos se tiraban en trineos caseiros.. e por momentos vin esa escena na parte de atras do Mosteiro.. a ilusion, a emocion e os recordos .. as veces confundente e fante disfrutar dos momentos de xeito. Recordo a visita a Celanova como unha experiencia moi bonita.

Como recordo.. ler "El Futbol a sol y sombra" de Eduardo Galeano.

Recordo haber leido algunha referencia a Eduardo Galeano sobre os seus escritos de futbol. Tamen recordo ler algun dos seus artigos na prensa, creo que en El Pais. Por este motivo, decidin enfrantar a lectura deste libro."El futbol a sol y sombra", pouco aporta, traballo sinxelo, con pouca profundidade... unha cadena de artigos para ler como actividade de ocio... tal vez as miñas expectativas eran altas e infundadas.

Como recordo ler... "El metodo Luis Enrique"

Recordo buscar algún libro de fácil lectura en internet, que estivese publicado en pdf. Asi din con "El metodo Luis Enrique" de Lluis Lainz. Libro do que se aproveita pouco. E un repaso pola carreira de futbolista xogador e algunhas pinceladas sobre os seus inicios da carreira como adestrador. Deixa algun apunte interesante sobre os seus colaboradores, algún colega inspirador e os catro puntos cardinais sobre os que xiran os pilares da sua personalidade, que en esencia e quizas o seu rasgo mais marcado. Lese fácil pois non hai razoamentos moi profundos.