Como recordo ler "Lois Pereiro. Naufrago do Paraiso" de Marcos Calveiro.

Recordo que vas mudando o xeito de elexir lecturas. Por momentos deixaste levar por algunha recomendacion, outras veces buscas eses listados de titulos recomendados... neste caso deixeime levar polo azar. A miña ultima lectura foi en galego, o titulo fora suxerido pero na biblioteca so tiñan a edicion en galego, no dixen que non. O rematar de ler este libro, vin que outros libros se publicaran na mesma editorial, e asi foi como atopei este libro "Lois Pereiro. Naufrago do Paraiso". Non foi unha lectura a cegas, sentin atraccion polo persoaxe. Poeta, que morreu xoven e se criou nun entorno rural. Na sinopse do libro faciase fincape neste detalles co cal agardaba atopar detalles dunha infancia con similitudes a que eu vivira... non foi asi.. o libro da breves pinceladas da vida de Lois, recollidas de entrevistas de persoas do seu ambito... semella un reportaxe cinematografico para presentar nunha homenaxe o autor.. o ton e plano, a sua personalidade e plana.. non sei, dalgunha maneira decepcionoume o libro, tal vez porque as miñas expectativas cecais non se correspondian coa dimension do personaxe...

Como recordo ler "Fahrenheit 451" de Ray Bradbury

Recordo que buscando algunha opcion interesante de lectura, nalgún lugar atopei recomendado este titulo.. acudin, como facia ultimamente, a Biblioteca Xose Neria Vilas en Vigo, e atopeino, pero en galego, non foi impedimento para achegarme a sua lectura. O reflexionar sobre o seu autor, lembrei que non fai moito indo no AVE, xusto o meu lado unha persoa da miña idade lia un libro desta autor. Lembrome deste feito, porque por curiosidade busquei o autor dun titulo que non coñecia. Teño que dicir que cando descubrin este titulo o primeiro que me viu a cabeza foi pensar que era o guion do documental de Michael Moore "Fahrenheit 9/11. "Fahrenheit 451" conta a istoria de Montang, bombeiro que se adica a queimar libros. Falan dun mundo achegándose a extincion. Un ser humano deshumanizado, desposuido do coñecemento, onde os libros e os seus posuidores son perseguidos e aniquilados, pois son considerado reductos da tristeza e pensamentos dañiños.. o de menos e istoria o realmente impactante e como un libro de 1953 reflexa o mundo actual. Pensamento común, incapacidade para a reflexion, unha vida dixital ficticia, drogas, suicidio, control... Ray Bradbury anticipase en 70 anos a moitas das circunstancias que son actualidade no momento que escribo estas letras.

Como recordo xogar con David as Olimpiadas

Recordo que de neno para intentar atrapalo na practica, no entrenamento.. tiña que votarlle imaxinación buscando novos retos competitivos... asi planificaba un duelo contra el con distinta probas e puntuacions... tiros a canasta, series de 5 tiros dende 3 angulos diferentes (gañoume 7-2), tiros a porteria pequena dende 30 metros aprox (gañoume 1 - (-3)) toques ca esquerda (fixo 42) .. toque coa dereita (fixo 400) sprint de 30 metros aprox, fixo mellor tempo 4,64 segundos.. salto desde parado, gañeille... partidos de tenis, gañoume os 3, partidos pingpong gañoume os 3, lanzamento de fora de banda, gañei, conduccion rapida esquivando conos e tiro, desacerto suma segundos, fixo o mellor tempo.. tiro precision porteria dividida, gañou el ... asi pasabamos o tempo, buscando a mellora.

Como recordo ler "Michael Jordan, la biografia definitiva" de Roland Lazenby

Recordo que tiña curiosidade por saber de historias de grandes iconos do deporte. Jordan como deportista era unha referencia. Habia claroescuros na sua vida que non facian que me decidise a afrontar a lectura. Esta vez atopei o libro na biblioteca e lanceime a sua lectura ainda sendo conscente de que era un libro extenso. Xa antes lera a Phil Jackson e algunha referencia tiña. "Michael Jordan, la biografia definitiva" vai repasando paso a paso os orixes e evolucion de Jordan. Libro ven documentado que se recrea no dia a dia da sua evolucion, de como se foi fraguando ese xen competitivo brutal que se convertiu na sua principal virtude... no libro detallanse os seus inicios, as dubidas entre beisbol e baloncesto, o tenacidade, algun reves frustrante, e unha personalidade única que o converteu nun icono. Jordan revolucionou o deporte, levandoo mais ala dos aspectos deportivos, converteuse nunha marca, primeiro apoiado por Nike e logo incluso trascendendo a esta. Unha fe cega en si mesmo fixo que non tivera teito, e por iso levouno a cometer graves erros, pois esa adiccion a victoria levouno a caer en vicios complexos. Notase certo ar de biografía autorizada pois ainda que se tocan varios claroescuros.. faise de forma sútil: a sua adiccion o xogo, a presion que exercia sobre os seus compañeiros, e incluso directivos... asi como apretaba os seus rivais ata levalos a extenuacion, tamen o facia sobre aqueles que o rodeaban.. so quedaban libres os que conseguian gañarse o seu favor por admiracion... como conclusion desta lectura queda a ensinanza de sempre. Detras de calqueira exito sempre hai unha grande dose de traballo e perseverancia, da busqueda da mellora continua, da humildade para aceptar axuda, traballo en equipo, traballo fisico e mental...

Como recordo .. o falecemento da abuela Rosalia

Recordo que cada semana que pasaba, entre visita e visita, iase apagando.. conservaba esa vitalidade innata pero as forzas xa non a acompañaba. Mantiña o brilo dos preciosos ollos azuis, unha menta lucida e desperta, esas gañas de erguerse ante a vida... pero tiña dificultades para comer e sobre todo para comunicarse. As visitas miñas eran o redor da comida. Alegrabase o verme, erguiase tomabame a man con forza e poñiame a camiñar o seu carón, tentando atopar a saida... semellaba percibir que a morte a ia cercando entre as paredes da sua casa, e non lle gustaba, rebelabase coas forzas que lle quedaban... iso e o que lembro da penultima visita, a seguinte vez todo mudara. Unha caida provocada por un ictus, paralizarelle a metade do corpo e impedialle comer e beber... percibia todo, a tristura conquistara a sua mirada como quen ainda ten a sensacion de deixar algo a medio facer... os dias seguintes foron mais do mesmo. Xa no hospital a situacion non melloraba. Recordo que agarrabache a man como quen che suplica que non a soltes, coa vista extraviada por unha dor afogada, eu sentia que me murmuraba cos ollos "meu filliño, meu filliño", como tantas veces me dixeran como disculpandose non ter podido darnos mais do que nos deu, foise o 2 de xullo as 2 da madrugada.. ese dia como todos eses dias, amaneceu soleado, o veran chegou con forza o sol brillaba nun ceo limpio para acoller unha estrela... Recordo que semellaba que estar triste era unha obriga, eu sentiame feliz... Feliz porque miña avoa poiderase despedir en Paz, se dor, sen ira... eu non tiña necesidade de despedirme dela, porque o que ela me regalara, acompañabame e acompañariame de por vida... regalarame unha infancia feliz, apoio e comprension na xuventude, principios para desenvolverme pola vida e certa obriga para non rendirme para non defraudala.. "juapo neno", tratara con agarimo a todolos netos e bisnetos... eu por iso estaba feliz e porque por fin ia atopar o merecido descanso a todo unha vida de loita...

Como recordo .. a participacion de David no Trofeo Luis Calvo en Carballo

Recordo que o Torneo iniciabase o Venres pola tarde. Eu non puden acudir ata o Sabado pola tarde. Coincidia este Torneo co cumpleaños de David e o meu, co cal cheguei a tempo para deixar unhta tarta no hotel onde se hospedaban e que poidese celebrar o cumple cos seus compañeiros e outros equipos que se hospedasen ali. Nesa misma semana celebraban Alexis e Mario. Pola tarde xogaron varios partidos e o dias seguinte outros tres ata chegar a final. Recordo que este Torneo deixounos outra leccion para o futuro. Unha afrenta deste futbol moderno. Nunca estiven dacardo con Premios individuais nestas edades, creo que non benefician a ninguén... e a David tocoulle vivir unha experiencia desafortuna que si consigue encaixala facendo unha lectura positiva seguro que lle vai servir para o futuro. Pouco antes de final achegouse a min para dicirme que alguen da Organizacion lle comentara que se xogaba con outro rival da final, ser declarado MVP do Torneo. Recordo que asumino con tranquildade e so lle deseixei sorte para poder desenrolar o seu futbol. O outro neno do Sporting de Xixon, tiña calidade e fixo un bo encontro, David foi de menos a mais e estivo a bo nivel, centrado no colectivo, co cal o recoñecemento semellaba se factible... pero sempre, por vivencias anteriores, constame que estes premios case sempre distan bastante da realidade. Recordo que cando deron as alineacion había un error nos numeros, alguen se saltara un numero e David levaba o 9 outro compañeiro o 10. Cando chegou o momento de nomear o gañador, David non entendia nada, el non era o elexido, co cal a decepcion era moita. Recordo que a súa reaccion e a normal dun neno de 12 anos, que entendia que merecia ese premio e facialle ilusion recibilo... esta situacion era desagradable, para el e desagradable para quen recibía o premio.. un simple erro o transcribir uns numeros, o descoñecemento e falta de implicacion para identificar os gañadores... convertir os nenos en adultos innecesariamente pero facendo as cousas coa minima responsabilidade... e todo o qu e se desencadena un periodista que toma nota sin contrastar e fai de altavoz de un erro... recordo que non lle din ningunha importancia o sucedido, curiosamente fai unha semana falaramos de un feito semellante cando erroneamente deronlle o premio o porteiro de un equipo que practicamente non xogara cando o premiado era o seu compañeiro... asumino como algo natural nesta tolemia na que se estaba convertendo o futbol formativo.. tomeino como unha oportunide para facerlle ver que as veces un fai un bo traballo, loita por acadar o resultado experado e factores externos aleatorios ou as veces ata inxustos alonxate do resultado... cando isto sucede hai que canalizar a frustracion en enerxia, buscando pulos no tranquilidade do traballo ben feito e consolidando o convencemento de ter a coraxe para voltar a conseguilo. AFOUTEZA.

Como recordo... algun episodio de tartamudez en David

Recordo que sen darlle importancia, estabamos pendentes da evolucion deste tema. Por momentos a dificultade acentuabase, pero David semellaba levalo con naturalidade. Ainda asi nas reunions que tiñamos co seu tutor no colexio preguntabamoslle como lle afectaba condo tiña que falar en publico. Deciame que en moitos momentos acentuabase pero que saia adiante sen problemas e non notaba ningun sintoma de que esta difucaltade o ratraese a hora de expresarse publicamente. Por outra parte o seu liderazgo social facia que ningún compañeiro aproveitase o tema para a burla. Pero recordo, que o dia seguinte de voltar la LaLiga Futures, noteino algo cansado, apatico... nun primeiro momento achaqueino o cansancio, despois de recollelo no colexio a sua decepcion polas un malos resultados nun examenes. Ese mediodia noteino cansado, de feito durmiu toda a tarde.. cando cheguei estaba tirado na cama, chorando e apatico... non queria falar, so pedia que o deixara, que non pasaba nada... con cariño insistin, non estaba disposto a quedarme o marxe pois coñeciao o suficiente para saber que habia algo que o inquedaba... fixome prometer que contase o que me contase que non me ia entrometer, que queria resolvelo el... non me pudo contar de palabra, dixome que o escribia... isto foi "que una persona siempre se mete conmigo por ser tartamudo y me humilla delante de los demas y no no soy capaz de decirle nada, alguna vez si pero otras no.. lo que tengo en el brazo me lo hizo esa persona, me empujo porque estaba picao con otra persona y lo pago conmigo.. no se lo dije a los entrenadores y tambien si esta contando algo gracioso siempre lo hace de mi para que se rian todos de mi"... con todo isto ardo por dentro, prefiero manter a calma e falar con David sin que intua o meu malestar con estes feitos.. trato de darlle argumentos para enfrentarse a estas afrentas sen ira e sin dar sintomas de debilidade.. pero non deixa de ser un neno de 11 anos na preadolescencia onde alguen por envidias e celos trata de facer tambalear a sua autoestima...

Como recordo... a participacion de David na LaLiga Futures

Recordo que dende o inicio de David nas categorias inferiores do RC Celta a Promises era como o examen final en Futbol 8. Que David estaría entre os elexidos nunca o dubidei, o nivel que conseguise dar era a incertidume. O camiño percorrido nestes 3 anos fora intenso, cheo de altibaixos pero sempre en crecemento. Un proceso de maduracion constante. Recordo que o equipo acudia o Torneo con dubidas sobre o rendemento que podia dar, con grandes ilusions, pero con algunha certeza do que podia acontecer. David levou o 10, estivo ben pero sen brilar, facendo a sua labor de xeito correcto. Sacrificando o brilo persoal por darlle continuidade o xogo do equipo. Recordo que canta mais incidencia tiña no xogo do equipo, o futbol voltabase mais fluido. Neste punto aparecen as loitas de egos, dificiles de xestionar polo adestrador polo intervencionismo que temos os pais. Aqueles equipos que xestionan ben estes conflictos conseguen resultados por enrriba das suas individualidades. Recordo que nesta idade o desenrolo fisico escomenza a dar ventaxas, co cal nacen novas dubidas. Sobre este tema, consideraba que nesta etapa un ten que potenciar o máximo os recurso tecnicos e si isto coincide con teu ADN como futbolista como no caso de David, o camiño esta claro. Nun entorno con moitas promesas de futbolistas, el estaba aí, no sitia adecuado, con posibilidades pero coa zanahoria a distancia. Tocaba seguir traballando a destreza con ambas pernas, o variedade de recursos un contra un, equilibrar o corpo para buscar a forza e precision no golpeo... Gañamos o primeiro partido coa Real Sociedade 3-0, perdemos co Rayo 1-0, e sufrimos a peor derrota que recordo co Villareal 4-0. Repuxemonos gañando o Athletic 5-0. Recordo que nesta etapa os resultado cegabannos. O drama da derrota facianos dubidar do proceso e a victoria impedianos visualizar e analizar as areas de mellora. Quedou campeon o Valencia, un equipo que levo seguindo dende fai 3 anos. Cando David debutou co Celta, eliminamolos en semifinais na Pinares. Puxeramonos por diante 2-0 e despois aguantamos con uñas e dente. Eles nese torneo foran cunha plantilla xusta pero tomaron as rendas do partido, dominandono con un equipo de "xogons" pequeniños. Vinos perder partidos penalizados polo fisico. Reforzaronse con algo de musculo e consolidaron o orden tactico baseado na solidaridade. Funcionan como unha orquesta, conscientes das suas limitacions.Saben sufrir xuntos e cadaquen asume o seu rol. Non se aprecia unha loita de egos entre os dous talentos, Sergio Rodriguez e Sergio Revert. Asi conseguiron gañar o torneo, non sendo os favoritos. Recordo que nos, curiosamente desordenamonos tando na derrota como na victoria. Cando as cousas van mal, cada un quere resolver pola sua conta, cando as cousas van ben cada un busca o lucimento personal. Deste xeito o camiño faise complicado. Constame que o adestrador Abalde trata de inculcar valores de equipo, con metáforas, incidindo nisto, pero as veces hai un contrapeso externo que dificulta a labor e ralentiza os resultados. Ante isto, toca traballar, centrarse na mellora personal e axudar a que os mecanismos colectivos se vaian axustando. Os soños seguen intactos. Recordo que neste punto igual era necesario axuda externa (entrenador individual) para non quedar rezagados.

Como recordo .. a Arousa Cup 2024

Recordo que este era un dos torneos importantes que pechaba o ciclo de Futbol 8. Era un bo momento para medir onde estabamos e analizar as posibles areas de mellora. David chegaba nun pico de confianza pero coa incertime de si ese pico de confianza ia estar acompañado por plenitude fisica. A carga de partidos neste derradeiro mes fora alta, e ese estilo disfruton no xogo de David levao as veces a non saber dosificar. Escomenzamos o partido contra o Victoria de Coruña, gañamos con facilidade e el marcou un bo gol, pero no seu trote notaba un ritmo algo cansino e apuntaba falta de explosividade. Co Dinamo de Zagreb, marcou gol, tivo presencia pero en ningún momento conseguiu ter o control do partido... contra o Real Madrid non se pode dicir que estivera mal pero xa se lle notaban dubidas... contra o Español traballou e contra o Benfica non xogou, cumpliu co seu traballo... recordo que nesta etapa trataba gardar distancia co resultado, e centrarme nos detalles. Ata este momento que aprecie, certo cansancio, tamen acentuado porque en momentos puntuais o equipo tentando ser agresivo na presion acababa xogando o remolque, pois creo que non somos un equipo fisico. Con estas circunstancias David sufre mais que ninguen pois o estar alonxado do balon a luz vaise apagando... aí ten un area de mellora. Cando todo o entorno te empurra a facer algo, atopar a sangue fria e confianza para facer aquelo que considera que pode facer que axudes mais. Explicome, se todo o mundo se move en exceso para dar solucions, quedarse quieto para atopar o espacio, se o ambente me empurra a unha presión buscando o fallo do rival, facer presencia ou minima vixilancia esperando o momento de tela e aí, si, con alento tentar retomar o control do partido... recordo que practicamente no errou pase, as poucas veces que encarou saiu airoso, os disparos a porta foron con criterio e buscando onde facer daño... onde estuvo o deficit, pouca presencia... Recordo que o ultimo dia, tocounos vater contra o Deportivo. Estes partidos nos ultimos tempos son igualados.. xa o coñecen e fixeronlle unha presion alta cando xogou de medio centro, o cambiar a media punto conseguiu atopar espacios e crear varias accions de peligro. En resumen. Recordo que a este Torneo quizas chegou coas baterias algo descargadas. A nivel tecnico estaba a altura dos mellores. Cada vez apreciase mellora para interpretar mellor os espacios no campo e as situacions de estress no xogo non fan que mude a sua forma de xogar. A mellorar o nivel fisico e tentar rumiar menos, atopar outra forma de canalizar ese malestar trocandoo por unha enerxia que o potencie.

Como recordo ler.. "A Fuxida" de Cristina Rey

Recordo que “A Fuxida” chegou a min das mans de Isabel. Cristina Rey, a escritora, era amiga súa. Collín o libro con curiosidade. Co pouco trato que tivera con Cristina, sempre falaramos en castelan, co cal chamabame a atencion que escribira en galego. Para unha persona como eu, que pensa en “gallegho” ,nos inicios da lectura, estaba un pouco descolocado, porque cando les algo de unha persoa que coñeces, poslle voz e como si cho estivera contando, e algo non cadraba. O marxe de esta anomalia, “ A Fuxida”, consigue algun dos fins que debe ter calquer libro, sumerxirte nunha atmosfera propia, identifcarte coas persoaxes e remover dalgun xeito os teus pensamentos. Toca sutilmente moitos dos temas que axitan conciencias, pero sin tomar parte de xeito facilón e da misma maneira remata cun final aberto, insinuando o que desexamos que suceda pero…. Bonita historia para irmandar Ecuador con Vigo e contribuir a que a nos lingua siga viva.