Como recordo... lidiar co caracter de David.

Recordo que David asi como tiña caracter para algunhas cousas, tiñao para todo. Lidiar con el non ia ser facil. A pesar da experiencia das vivencias con Sergio, do moito que lera sobre o tema, eu seguia cometendo erros que me doian. Como adulto, no debia perder a rendas ante as suas afrentas e tratar de entendelo e non romper a baralla. Recordo que era venres, despois dunha semana maratoniana para el ... chegar do colexio, tivera ingles e puxerase a adelantar algunha tarefa...eu tiña para el planificado o fin de semana, pensando en el, pero el tiña outra vision, de neno, postergando algunhas obrigas ... a sua vision... tratei de convencelo con boas palabras e argumentos razonados, pero el no nos aceptaba, reforzandose nese "eu tomo as miñas decisions da sua idade", e eu tentando achegalo as miñas ideas utilizando extratexias de todo tipo.. e el encerrado nas suas, e canto eu mais presionaba el mais se encerraba... finalmente rindome, pero con unha tregua falsa... "pois si, fas o que queres, pois eu tomo represalias..." e neste momento, gran erro meu, rompese a baralla... el sintese traicionado, hai e cando saca todo o seu caracter.. "moi ti tes o poder e abusas del, vale, aceptoo, teño que aceptalo pero olvidame, conmigo non contes..." ata nisto e especialmente duro... o momento doume conta de que me equivoquei, non pode ser que trate de impoñer o meu criterio porque si... toca reconducir a situacion, agachar a ourella e recuperar a confianza perdida... finalmente ambos cedemos e cumplimos co obxectivo... ambos quedamos feridos pero agardo que ambos aprenderamos un pouquiño do incidente...