Como recordo ler.. "A Fuxida" de Cristina Rey

Recordo que “A Fuxida” chegou a min das mans de Isabel. Cristina Rey, a escritora, era amiga súa. Collín o libro con curiosidade. Co pouco trato que tivera con Cristina, sempre falaramos en castelan, co cal chamabame a atencion que escribira en galego. Para unha persona como eu, que pensa en “gallegho” ,nos inicios da lectura, estaba un pouco descolocado, porque cando les algo de unha persoa que coñeces, poslle voz e como si cho estivera contando, e algo non cadraba. O marxe de esta anomalia, “ A Fuxida”, consigue algun dos fins que debe ter calquer libro, sumerxirte nunha atmosfera propia, identifcarte coas persoaxes e remover dalgun xeito os teus pensamentos. Toca sutilmente moitos dos temas que axitan conciencias, pero sin tomar parte de xeito facilón e da misma maneira remata cun final aberto, insinuando o que desexamos que suceda pero…. Bonita historia para irmandar Ecuador con Vigo e contribuir a que a nos lingua siga viva.