Como recordo.. o segundo transplante de Corazón de Mamá lll

Recordo que entrei a vela as 36 hora de operala e tivenme que sentar para non marearme, pero aguantei o envite. A proxima vez que a vin xa estaba comendo e tiña bo color.. falaba pouco e cousas as veces non coherentes... a evolucion nos seguintes dias foi espectacular.. xa facia exercicios de respiracion, estaba moi faladeira, queria chamar a todo o mundo e facia plans, quiza estaba demasiado ben e algo excitada de mais... xa lle poñian plazo para ir para a habitacion...pero o martes 30 algo se complicou.. tivo un derrame pleuratico e tiveron que facerlle unha drenaxe con cal tiveron que poñerlle respiracion asistida co cal todo se empezou a complicar.. mais moletias, dor, sensacion de malestar xeral e sobre todo animicamente viuse abaixo, notaba que ia de mellor a peor, dificil de asumir.. entretando estou vivindo en primeira persoa unha leccion inesquencible.. miña nai ten 69 anos, levaba unha vida mais ou menos que en calqueira momento podia cesar, pero quizas nunha morte pracida e sen sufrimento..ela aceptou o reto de apostar por vivir ainda asumindo o trance polo que ia padecer, e agora nesta situacion, nunca na miña presencia ningun atisbo de rendirse... non poido olvidar como cercada pola dor e a incerteza, so mostrou debilidade collendome de man e apretandoma... en ningun momento da sua boca saiu un lamento ou o minimo sintoma de rendicion... esta leccion levareina grabada a fogo o resto dos meus dias e desexo que sirva de inspiracion para os meus fillos e sobriños para que loiten con paixon por vivir a pesares dos sufrimentos.. Gracias Mama.