Recordo que desde moi neno, polo feito de ser grandullón, non posuía unha grande psicomotricidade.
Decidimos por iso que igual era bo que fose a practicar unha arte marcial, creíamos que deste xeito melloraría na súa capacidade de controlar os movementos, gañando coordinación e flexibilidade co cal adquiriría un mellor dominio dos seus movementos.
Tamén nos atraía a parte espiritual da actividade, pois formaríase igualmente como persoa. O que non tivemos moi claro era qué arte marcial, pero no colexio so podía escoller Judo. A favor desta estaba o feito de ser Olimpica.
Co tempo a decisión pareceu acertada.
Tiña un monitor excelente: Marcial Romero. Acudía unha vez por semana a clase. Durante o ano celebraban dous eventos, un o final de ano no Pabellón das Travesas e outro entre abril e maio, normalmente no Pabellón de Bouzas. Ambos eventos destacaban polo éxito de público, a perfecta organización e enorme "fair play" no que se desenrolaban. Sempre me sorprendeu o orden co que se desenvolvía todo, tendo en conta de que o número de nenos superaba os 1.000 e nunhas idades na que son moi inquietos.
martes, 30 de junio de 2009
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario