Co recordo... xogar os Vaqueros.

Recordo ciscarnos polo monte divididos en dous equipo. Esconderse sen vixiar, cada un o mellor que pode. Unha vez se da a sinal de inicio, o xogo consistía en avanzar ata descubrir a todos os membros do equipo contrario. Onde radica a gran maxía do xogo é na sorprendente legalidade coa que actuabamos, pois o tema era decir o "Pedro, vinte" e automaticamente, esta persoa dabase por eliminado. Sempre con algunha pequena liorta o xogo discurría cunha máxica lealdade.