Como recordo... a operación de mamá.

Recordo que anoitecera. Que estaba a punto de marchar a entrenar. Na casa estabamos meu pai, miña nai e eu. Sonou o teléfono, todo discurriu mansamente. A maleta xa preparada, eu co posto convencido de volver mañá, meu pai, como sempre, contendo os sentementos. Arrancamos, non sei se choveu durante a viaxe. So recordo falar, falar de forma distendida, convencidos de viaxar para ben, seguros, e agora que pasou todo cun valor irracional.
Chegamos a Coruña xa avanzada a noite. Subimos a planta. A habitación era de 4. Miña nai sempre motivando. Iniciaronse os preparativos. Rasurarona (a primerira vez que escoitei a palabra). Tomou un tranquilizante. Cando nos demos conta xa estaba camiño do quirofano. Recordo a despedida que non foi despedida. Sorrindo, con aqueles ollos azuis como platos, todo esperanza.
Estiven sentado a porta daquel quirófano longas horas. O hospital era todo silencio. Eu agardaba escoitar o ruido do helicoptero no que me dixeran que chegaría o corazón (viña de Cordoba). O único que escoitaba era un ruido constante que saía das entrañas do hospital, non sei contos helicopteros escoitei. Imaxinei todo o proceso, sen deixarme vencer polo sono, cheo de optimismo, naqueles anos críame invencible con dereito a todo, aquilo non podía sair mal...
E por fín, despois de moitas horas, saiu o ciruxano, nunca coñecín a unha persoa que me transmitira tanta serenidade, para decirme con toda a calma que todo saira ben pero que había que agardar...