Como recordo... algun dia de Felicidade de miña avoa

Recordo que superaba os 90 anos e pouco a pouco iase consumindo. Primeiro foron as forzas as que a abandoron, con estas a vista, o oido.. a percepcion de todo o que a rodeaba íase debilitando.. o cerebro toma as rendas o seu antollo, desvariando, revuscando na profundidade dos recordos, moitas veces para atormentar, poucas para alentar.. eran mais os dias de tristeza, de gañas de rendirse por sentirse un estorbo, de vivir cercada polas doenzas... pero.. poucos dias antes do seu 92 cumpleaños deume un dos momentos mais felices da miña vida.. atopar a tua avoa feliz como unha nena, que te come a bicos, consciente de haberte criado.. disfrutando de verte ben, de que os teus fillos crezcan felices e sans.. no fondo rellendo os laureis de un vida adicada o traballo a loitar por sair adiente.. non sei describir con palabras a sua imaxe e o meu sentemento...