Como recordo... o Coronavirus

Recordo que enfrentei a situacion coa esperanza de que esta traumatica experiencia sacara de nos o mellor e recuperasemos valores esquencidos e onde se sustentaba a nosa Humanidade. Asi como xurdian aplausos espontaneos para aqueles que estaban redoblando esforzos por todos, como todos tiñamos a actitude de axudarnos un pouco mais, de respetar o espacio de cada un... e un largo etc.. outros agochados no anonimato escomenzaron a denunciar atitudes de outros veciños no meu caso de forma creo que pouco obxectiva.. e certo que o Estado decretou un estado de alarma onde todos estabamos obrigados a manter o confinamento no noso fogar, media acertada.. a clave esta en evitar desplazamentos e que todos teñamos o minimo de relacions posibles.. no meu caso en 15 dias que levaba coido que non me relacionei con mais de 10 persoas mais alá da que conviven conmigo baixo o meu teito.... sair unha vez por semana a facer a compra, tratar de facela sempre no mesmo sitio.. ir comprar o pan cada 2 dias... limitar o contacto con persoas alleas... pero si manter un bo tono fisico, sair 2 hora o dia o patio a xogar con David.. cada persona ten as suas necesidades e nos necesitamos actividade fisica.. into vai para largo.. e vai ser importante estar ben fisicamente para estar ben psicoloxicamente....
Pero como dicia o mesmo tempo que a situacion desperta a parte boa do ser humano, tamen desperta sentementos mezquinos de denuncia, de resentemento, .. aquel que non comparte a tua mesma posicion  denunciate ante a autoriades.. este e o risco desta situacion.. o Estado con todo o poder confinanos na nosa casa e os propios veciños facemos de policia denunciando actitudes  aparentemente insolidarias.. hoxe como todos os dias cando saiamos a dar un paseo pola via abandonada apareceu a policia.. amablemente convidaronnos a voltar para a casa...